بیایید فکر کنیم فردا قرار است دنیا به آخر برسد و هر کداممان فرصت داریم به یک نفر از عزیزانمان پیام دهیم و به او بگویم که دوستت دارم!
تا به حال به این فکر کرده ای که اگر همین فردا دنیا تمام شود چقدر طول میکشد تا تمام آدم های کره ی زمین به یکدیگر بگویند دوستت دارم؟
حالا اصلاً چرا واژه دوستت دارم؟
چون دوست داشتن یعنی امید!
دوستت دارم گاهی امید یک زن میشود وقتی همسرش خسته از کار شاخه گلی کوچک برای او می آورد،
گاهی خوشمزه تر شدن غذای مادرمان میشود،
و گاهی همان نگاه کودکی است که با مهربانی بیسکویت ۳ هزار تومانی را از او میخریم ۴هزار تومان…
دوستت دارم میشود سایه!
سایه یعنی همان امیدی که دوست داری داشته باشی،
همان جایی که میتوانی با مهرت، دوستت دارم هایت را فریاد بزنی…
اما، چند بار تلاش کردی تا امید کسی دیگری شوی؟
صدای مهرت را برسانی به گوش خانواده هایی که به هر علتی، کمتر از من و تو روی خوش زندگی را دیده اند؟
هم‌سایه جان، از این به بعد میتونی هر زمان و هر مبلغی که دوست داشتی، برای نشون دادن مهرت، برای برکت زندگیت و برای دور کردن بلا، واریز کنی و مطمئن باشی که به دست نیازمندش میرسه!